40 dagen toevertrouwen

Op woensdag 1 maart starten we de 40-dagentijd, onze voorbereidingstijd naar Pasen toe. Daartoe heeft Broederlijk Delen samen met de uitgeverij Halewijn en Kerk&leven een vastenkalender uitgegeven om ons daarin te begeleiden. U kunt deze kalender bekomen in onze kerken ten bedrage van 2,50 euro.

Tot met Pasen blader ik elke week samen met u in deze kalender en deel ik wat me erin treft. Als u zelf wil meebladeren in deze kalender ga dan naar volgende link: https://issuu.com/toonvw/docs/vastenkalender_2017

Op Aswoensdag krijgen gelovigen een askruisje in de kerk. De priester kan dan zeggen: "Bekeer u en geloof in het Evangelie".

Wim Collin sdb, salesiaan van Don Bosco schrijft in de kalender dat het in de veertigdagentijd gaat om werken aan de verandering in onszelf. Bekeer je… Er is verandering nodig, herstel, een nieuw beginpunt. Om de relatie met de wereld, de anderen, de Andere en het eigen ik te herstellen, beveelt Jezus drie dingen  aan: vasten, aalmoezen geven en gebed. Het is een project waaraan we veertig dagen lang kunnen werken.

Gebed en actie dus. De vastencampagne van Broederlijk Delen vestigt dit jaar op de uitdagende omstandigheden waarin de boeren in Burkina Faso (West-Afrika) proberen een waardig leven op te bouwen. Het voormalige Oppervolta ligt in de Sahel waar een aanhoudende droogte de planten doet verwelken en de landbouwgronden vernietigt. Broederlijk Delen helpt de boeren bij het aanleren van duurzame landbouwtechnieken die de woestijnvorming tegengaan.

Op de eerste zondag van de vastentijd lezen we in het Evangelie dat Jezus door de Geest naar de woestijn wordt gevoerd om door de duivel op de proef te worden gesteld. De tijd in de woestijn is voor Jezus een soort van voorbereidingstijd op zijn openbare leven, schrijft Wim Collin. Daar wordt het Jezus duidelijk waar het werkelijk om te doen is. Na de beproeving door de duivel gaat Jezus aan de slag en beging in heel Israël Gods boodschap te verkondigen.

In onze veertigdagentijd worden ook wij uitgedaagd om even de pauzeknop in te duwen, om te kijken en te oordelen, om alles zijn terechte plaats te geven. Soms vragen mensen zich af of al dat bidden wel zin heeft.  De kalender vermeldt een bekend citaat van Albert Einstein: “Bidden verandert de wereld niet, maar bidden verandert de mens. En de mens verandert de wereld.” En beste parochianen, als gelovigen mensen kunnen we ons in gebed en daden steeds laten inspireren door de woorden van onze Heer en zijn wij de enige armen en voeten waarover Hij op aarde beschikt.

Aswoensdagviering: 1 maart om 19:00 uur in de kerk van Sint-Joris-Winge voor alle parochies van Tielt-Winge.

Breng je palmtakjes mee naar de kerk

De palmtakjes

De palmtak, meestal buxus, verwijst naar de juichende mensen die langs de weg stonden bij Jezus" intocht in Jeruzalem. In de kerk wordt dit verhaal op Palmzondag voorgelezen. Dan worden palmtakjes gewijd. Iedereen neemt een gewijd palmtakje mee naar huis en plaatst het bij een kruisbeeld. Daar blijft het een heel jaar staan. 


Vóór aswoensdag neem je het weer mee en wordt het verbrand tot as. Het askruisje is dus de as van het palmtakje dat een heel jaar van ons leven heeft "meegemaakt". Buxus wordt als symbool van vreugde en boete verwerkt in de palmpaasstok.

Als groenblijvende struik is hij tevens symbool voor hoop en onvergankelijk leven.

We roepen onze parochianen dan ook op om op zaterdag 25 februari of zondag 26 februari je oude palmtakjes mee te brengen naar de kerk zodat we voldoende as kunnen maken.

8ste zondag door het jaar	Za 25/2 Zo 26/2	St-Martinus Tielt St-Pieter Kiezegem Sint-Joris-Winge	18.00 09:00 10:30	Eucharistie Eucharistie Eucharistie met naamopgave vormelingen
Vasten	Wo 1/3	Sint-Joris-Winge	19:00	Aswoensdag eucharistie

Veel meer sterfgevallen. En nu?

In januari werden veel meer sterfgevallen vastgesteld den gewoonlijk, zo lazen we in de krant afgelopen week. Ook al worden lang niet alle uitvaarten nog in de kerk gedaan, toch stelden we ook in de parochies van Tielt-Winge een aanzienlijke toename vast.
Dat zette me er toe aan een woordje te schrijven over de verrijzenisliturgie.

DE KERKELIJKE UITVAART
In de pers lezen we af en toe berichten over de wijze waarop de kerkelijke uitvaart verloopt. Hoe zit het in Tielt-Winge? We zetten alles eens op een rijtje.

Bij een overlijden neemt de familie of de begrafenisondernemer zo vlug mogelijk contact op met de aangestelde contactpersoon, diaken Luc Claeys, om de nodige praktische schikkingen te treffen.
De uitvaart heeft gewoonlijk plaats om 10.00 uur. Er is vooraf, achteraan in de kerk of in de rouwkapel, gelegenheid om de overledene te groeten en deelneming te betuigen aan de familie. De uitvaartviering is in principe een woord- en gebedsviering (zonder communie) en wordt voorgegaan door de diaken.

Bij een overlijden heeft men de mogelijkheid om op de vooravond van de uitvaart een gebedswake te houden. Een gebedswake zonder 's anderdaags een uitvaartliturgie is niet mogelijk.
De familie kan zowel voor de uitvaart als voor de avondwake, indien ze dat wenst, helpen bij de samenstelling en de inhoud van de vieringen na afspraak met de diaken, Luc Claeys.
Contactgegevens:
E-mail: via het contactformulier rechts op deze pagina
Telefoon: 016/90.77.55
Secretariaat: Pastorie Kiezegem, Kerkstraat 12 a, 3391 Tielt-Winge

Nadien zal in de parochie waar de uitvaart plaats vond op zaterdagavond of zondag de Eucharistie worden opgedragen om de dierbare overledene te herdenken. Zo kunnen familieleden en vrienden die eventueel niet op de uitvaart aanwezig konden zijn nog samen voor de overledene bidden.
Families die toch een uitvaart wensen met eucharistieviering, kunnen dit verzoek steeds aan de diaken richten, die dan - in de mate van het mogelijke- een priester zal contacteren.

Hoe verloopt een kerkelijke uitvaart in een gebedsdienst? (Een officiële tekst van kerknet, de website van de katholieke Kerk in Vlaanderen)
De uitvaartliturgie begint met een verwelkoming en gebed.
Na de Schriftlezingen, homilie, voorbede en het Onzevader kunnen de aanwezigen een laatste groet brengen aan de overledene.
Je kunt de kist en het kruisbeeld aanraken.
Als de familie dat wenst kan iemand een kort afscheidswoord uitspreken.
Tot slot drukt de kerk in de afscheidszang haar vaste overtuiging uit dat de overledene niet verloren gaat, maar thuis komt bij God. De voorganger besprenkelt en bewierookt het lichaam van de overledene en spreekt een laatste gebed uit.

Is er ruimte voor een eigen inbreng tijdens een kerkelijke uitvaart?
Je kunt je eigen keuze maken uit een aantal suggesties voor de Schriftlezingen en een voorstel doen voor passende muziek, je kan ook in overleg met de voorganger aangepaste intenties kiezen bij de voorbede. Ook de andere gebeden worden altijd aangepast aan de concrete situatie. En er is nog het afscheidswoord na de homilie en de processie.

Wat is het gedachtenisprentje en wanneer wordt het uitgedeeld?
Het gedachtenisprentje wordt opgesteld met de begrafenisondernemer, die meestal enkele voorbeelden heeft. Je kunt er ook een persoonlijke tekst voor schrijven, een boodschap aan of van de overledene. Het prentje wordt uitgedeeld tijdens de processie in de uitvaartliturgie.

Hoe staat de kerk tegenover crematie?
Er is niets tegen crematie, maar de uitvaartliturgie gebeurt het liefst voordien, omdat de uitvaartliturgie precies ook bedoeld is om eer te betuigen aan het lichaam van de overledene, voordat het definitief uit het zicht verdwijnt. Is de crematie toch al gebeurd, dan worden de besprenkeling en bewieroking achterwege gelaten.

Wat is een avondwake?
De avond voor de uitvaartliturgie kunnen de nabestaanden, vrienden en kennissen samenkomen in de kerk. Voor mensen die niet naar de uitvaart kunnen komen, is dat een gelegenheid hun medeleven te betuigen, verenigd in het gezamenlijke gebed. In vele parochies nemen gelovigen de taak op zich zo’n wake te leiden.

Mag ik in de uitvaartliturgie muziek spelen die de overledene graag hoorde?
Dat hangt er vanaf. Liturgie vraagt eigenlijk om live muziek en zang. En niet om het even welk muziekgenre past in de context van een christelijke viering. Vaak is er in de parochie waar de uitvaart plaatsvindt, een koor en organist waarmee je in overleg gepaste muziek kunt kiezen. Als de overledene veel hield van een componist die religieuze muziek schreef, kan daar uiteraard rekening mee worden gehouden.

Zijn er speciale riten bij de begrafenis zelf?
Waar de concrete omstandigheden het toelaten, wordt er bij voorkeur bij het graf op de begraafplaats nog een liturgisch moment te houden. De kist en het graf worden met wijwater besprenkeld. De gebedsleider maakt een laatste kruisteken over het lichaam en strooit wat aarde op de kist. Na een laatste gebed kunnen de aanwezigen dan persoonlijk bij het graf komen om een laatste teken van afscheid te stellen.
Diaken Luc Claeys

Ziekenzalving niet (alleen) voor stervenden

Vorige week vernam ik dat een missionaris die ik gekend heb, Father Fritz O’ Kelly, minderbroeder, afkomstig uit Cork (Ierland) overleden is. Het bericht deed me terugdenken aan gebeurtenis van tweeëntwintig jaar geleden. Ik was toen drieëndertig en vertoefde tijdens de kerstvakantie in het Afrikaanse land Zambia, niet ver van de Congolese grens. Een Gentse vriend werkte er als arts in een klein hospitaaltje, de enige kliniek voor een gebied met een oppervlakte dat ongeveer zo groot is als vier Vlaamse provincies. De operatiezaal van de kliniek werd verlicht met een bureaulamp en daarom hadden we in samenwerking met een Gentse school geld ingezameld voor een échte operatielamp. Samen met één van de andere initiatiefnemers was ik naar Afrika gereisd om de lamp officieel te overhandigen.

Zou ik sterven?

Het was net op de dag van de feestelijke inhuldiging van die nieuwe operatielamp dat ik plots getroffen werd door een merkwaardige pijn in mijn borststreek die uitstraalde tot in de kin en in de linkerarm, een hartinfarct, zo bleek al snel. Nog diezelfde avond kwam de Ierse katholieke missionaris van het dorp Mwinilunga aan mijn ‘bed’ om me de ziekenzalving toe te dienen. Ik weet nog dat ik me toen afvroeg of ik nu stervende was. Het was een heel verwarrende gebeurtenis voor me. Ik lag nog twee dagen op een matras op de grond van mijn logement. Pas de derde dag na het infarct brachten ze me met een vliegtuigje van de protestantse missiepost Kalena Hill naar de 900 km verder gelegen hoofdstad Lusaka, waar een Zuid-Afrikaans team me opwachtte en naar een kliniek in Johannesburg transporteerde.

Zalven om kracht te geven

Zoals ik zelf toen ten onrechte dacht, is  het sacrament van de ziekenzalving oorspronkelijk niet bedoeld voor de stervenden. Het idee erachter is meer om door de zalving een zieke persoon weer kracht te geven om het leven met hernieuwde moed weer aan te vatten. Jezus geldt hierbij als voorbeeld. In de evangeliën staan talrijke verhalen over hoe Jezus zieken de handen oplegde en genas.

In een dienst van de ziekenzalving wordt een zieke steeds uitgenodigd om stil te staan bij zijn leven en kan hij zijn schulden belijden. Na een lezing uit de bijbel en het bidden van een voorbede, legt de priester de zieke de handen op als teken van troost en geborgenheid.  Daarna volgt de zalving op het voorhoofd  en de handen. Hierbij wordt de Heilige Geest gevraagd de zieke bij te staan in de genezing. Nadien wordt de communie uitgereikt.

Gemeenschappelijke zalvingen

De ziekenzalving is een sterk teken, niet alleen voor de zieke maar ook voor zijn omgeving. Daarom is het belangrijk dat de zieke niet alleen is met de priester maar dat er ook een biddende gemeenschap aanwezig is die mee bidt en de zieke bemoedigt. Daarom wordt de ziekenzalving ook vaak toegediend in een gemeenschappelijke viering met ziekenzalving. Dat gebeurt bijvoorbeeld nu al jaarlijks in het woonzorgcentrum Dommelhof te Sint-Joris-Winge. Het zou zeker ook één of twee keer per jaar georganiseerd kunnen worden in eucharistievieringen voor zieken vb. in samenwerking met de Samana-afdelingen in onze parochiefederatie. Zelf herinner ik me deugddoende vieringen in een parochie waar ik als jongere meermaals de mis bijwoonde en waar zelfs langdurige zieken met een ziekenwagen op een ziekbed naar de kerk werden gebracht om er mee te vieren. Aan zo een eucharistieviering neemt de zieke samen met zijn familie en de ganse gemeenschap deel. Deze vieringen vinden plaats in een sfeer van geloof, rust en christelijke blijdschap. Zo komt de ziekenzalving minder bedreigend over. De ziekenzalving kan dus herhaaldelijk aan dezelfde persoon worden toegediend.

En voor de stervenden?

Als de ziekenzalving niet het sacrament is van de stervenden, is er dan voor hen niets voorzien? Toch wel! Aan stervende mensen kan men voor het laatst de communie toedienen die beschouwd wordt als ‘spijs voor onderweg’, het zogenaamde viaticum. Dat is het eigenlijke stervenssacrament. Het kan toegediend worden door een priester, een diaken of een pastorale medewerker en hij of zij kan ook een zegeningsgebed over de zieke uitspreken en in gebed aan God vragen om zijn barmhartigheid te betonen aan de stervende man of vrouw.

Diaken Luc Claeys

Bron: websites www.gezinspastoraal.be en www.pastoralezorg.be